Ahmed bezorgde er weleens pizza’s. Nu werd hij aangehouden door iemand die zich journalist noemde. Hij vroeg hoe het binnen was. Of het een puinhoop is? Ahmed keek naar het studentenhuis aan de Kloverniersburgwal en haalde zijn schouders op. ‘Ach. Het is niet zoals bij mijn moeder thuis’, zei hij. Toen deed hij de klep van zijn achterbak dicht en startte zijn scooter om terug te gaan naar de winkel, om nieuwe pizza’s te halen. Continue reading
‘Let goed op.’ Voor me op de tribune zaten een vader en een zoon van Marokkaanse komaf. De vader legde een hand over de schouders van de zoon en fluisterde iets in zijn oor. Daarna balde hij zijn vuist. De zoon keek wat onzeker. De vader knikte echter zo heftig dat de boodschap duidelijk was. ‘Dit kun jij ook’, zei de vader uiteindelijk. Toen draaide hij zijn hoofd naar Ahmed Marcouch, die als een popster de trap afdaalde. Continue reading
De zon scheen. Jezus. Dan is Amsterdam als een vrouw. Die dartelt, die flirt, die haar witte jurk laat waaien in de wind. In een zomer als deze, die nat en winderig is, is elke zonnestraal als een orgasme. Continue reading
Ahmed stond naakt op het balkon van Kees. Hij wilde de wind voelen. Hij keek uit over het IJ en zag een schip langskomen. Al zouden ze hem zien, ze zouden hem niet herkennen. En juist dat was het fijne. Hij was anoniem. Continue reading
Als de wereld ontploft, zoek je naar liefde. Naar kleine dingen. Naar Dafne Schippers, die als een blonde wervelwind goud wint op de 200 meter. Naar Sifan Hassan, die brons pakt op de 5000 meter. Of naar de frivoliteit van Ajax. Continue reading
Amsterdam Pride in plaats van Gay Pride. We zijn nu met z’n allen trots. Iedereen inclusief. Allemaal dansen. Heerlijk. ‘Bent u lesbisch?’ vroeg een journalist aan een oudere vrouw met grijs krullend haar. ‘Ik?’ Haar gezicht maakte een moeilijke grimas. ‘Ik heb drie mannen gehad.’ Een schaterlach klonk over de gracht. Haar campingstoeltje viel bijna om. Continue reading
De mens. In Zomergasten zagen we de mens Eberhard van der Laan, die zijn favoriete televisieavond mocht samenstellen. Een aardig mens. Een vader. Een voorbeeld. Ik heb zondagavond ademloos zitten kijken. Continue reading
Dylan Groenewegen. In alles Amsterdams. De afgelopen drie weken was hij vaak in beeld. Hij werd derde, daarna tweede en telkens keek hij amper in de camera. Zijn grote haarlok zakte voor zijn ogen, ter bescherming. Verlegenheid? Ik durf het te betwijfelen. Teleurstelling was het, dat uit dat gedrongen lichaam geperst werd. Als hij alle filters weg zou halen, zou hij tegen de interviewer ‘Sodemieter effe op, man’, gezegd hebben, zoals een Amsterdammer dat zegt. Hij keek echter naar zijn schoenen en mompelde iets over de kansen die nog kwamen. Continue reading
Het zijn geen fijne tijden. Agressie. Cynisme. Scheldpartijen. ‘Iedereen heeft tegenwoordig een kort lontje.’ Je hoort dat vaak. Misschien dat het daarom zo heerlijk is om af en toe in een bad van liefde te zitten. Alle berichten over Abdelhak Nouri voelden aan als zo’n bad. Daar had iedereen behoefte aan. Liefde. Mededogen. Empathie. Weg zijn de verschillen. Ineens staat iedereen te klappen voor het ouderlijk huis van de Ajacied. Overal kwamen steunbetuigingen vandaan. Onversneden liefde voor een jongen die in de kracht van zijn leven werd neergesabeld door het noodlot. Continue reading
Ahmed Marcouch wordt eindbaas in Arnhem. Ik vind dat leuk. Niet eens omdat het goed is voor Arnhem. Nee, vooral voor het plaatje. Ahmed met een ketting. Ahmed met een schaar. Met lintjes. Met een bloemetje voor een honderdjarige. En dan die lieve hondenoogjes die je vertellen dat je alles kunt worden, als je maar wilt. Dus ook de modderfokker der modderfokkers. Continue reading