Bijna honderd jaar geleden verhuisde mijn oma van de Haarlemmerhouttuinen naar de Spaarndammerbuurt, waar ze een huis van Eigen Haard huurden. Ze was nog jong, maar wist zich dit te herinneren. Want ineens hadden ze een huis met aparte slaapkamers, een keuken en een woonkamer. Het was een luxe waar ze met open mond naar keken. Dit was het arbeidersparadijs. Hier hadden ze voor gevochten. Continue reading
Vorige week overleed Michael van der Vlis, wethouder toen Amsterdam nog maakbaar leek. De PvdA was de mastodont die bepaalde wat er gebeurde en met wie en gedroeg zich als ‘Breznjew aan de Amstel’. Misschien is Jan Schaefer het icoon geworden. Hij was de man in het spijkerpak, uit de Pijp. De arbeider. Maar Van der Vlis was minstens zo belangrijk voor de stad. Continue reading
De oorlog zakt weg in het moeras van het collectieve geheugen. We weten bijna niet meer wat er gebeurde. Afgelopen week doofde het kaarsje van Johan van Hulst, op 107-jarige leeftijd. Hij was de verzetsheld die honderden joodse kinderen redde uit de Hollandse Schouwburg. Een van de laatste verzetshelden die nog kon vertellen waar we nooit voor mogen wijken, het ultieme kwaad. Continue reading
Een dichter die dood gaat, als het gedicht nog niet voorbij is. F. Starink, oud-stadsdichter van Amsterdam, overleed afgelopen weekend. Zijn hart zette een punt achter zijn leven. Zomaar. Poef. Continue reading
Soms tikt de hectiek continu op je hersenpan. Ze boren. Ze zagen. En je lichaam wil maar één ding: rust. Even helemaal niks. Wat is er dan lekkerder dan wandelen door de Oudemanhuispoort, waar de Universiteit van Amsterdam is gevestigd? Continue reading
‘Als je in de onderste krochten van je gemoed zit, kun je helemaal niets meer.’ Dat zei Geert Dales tegen Het Parool dit weekend. In 2002 was hij de verantwoordelijk wethouder voor de Noord-Zuidlijn. Continue reading
Lucebert was fout. In de oorlog hielp de dichter en schilder vrijwillig de Duitse oorlogsmachine en ondertekende hij zijn brieven aan zijn vriendinnetje met ‘Heil Hitler’. Het doet pijn. Zo’n vrolijke dichter. Zo’n frisse kunstenaar. Verdomme. Waarom in godesnaam? Continue reading
De witte man heeft het moeilijk. Vroeger was hij het mannetje. Het baasje. De Bokito. Maar dat is niet meer zo. Zijn kleur is een probleem. En zijn piemel, waar hij zo graag achteraan loopt. Continue reading
Ik denk vaak aan Robbie Oudkerk. Het is alweer veertien jaar geleden dat hij aftrad als wethouder. Iets met hoeren en snoeren. Continue reading
‘Wat ben je toch een heerlijke jankerd, Femke.’ Femke van der Laan hoort het haar overleden man, Eberhard, zeggen als ze de keukendeur in de ambtswoning achter zich dichttrekt, waardoor ze vol schiet. Daar zaten ze altijd. Daar zat hij te lezen. Nu, in hun nieuwe huis, zijn ze hem kwijt. Continue reading