Dit is raar. Ze zitten op de kop van het Java-eiland, Ahmed en zijn moeder. Het waait. Ahmeds moeder moet haar hoofddoek onder haar kin vasthouden, om te voorkomen dat hij afwaait. Ook haar papieren, in een verfrommelde blauwe envelop en de ‘brief van de koning’ wapperen in de wind. Ze zwijgen. Een jaar lang hebben ze elkaar niet gezien. Woorden kunnen echter niets lijmen. Ze zitten vast in gedachten. Lees Meer
Daar staat hij, midden op het fietspad, met de kaart van Amsterdam in zijn hand. Hij kijkt links en rechts. Zijn ogen stralen hulpeloosheid uit. En die verspringen naar angst als er een fietser vlak langs hem rijdt die hem ‘mongool’ noemt. Hij maakt een verontschuldigend handgebaar, maar dan krijgt hij een duw vanachter, gepaard met het woord ‘idioot’. Lees Meer
Bijna honderd jaar geleden verhuisde mijn oma van de Haarlemmerhouttuinen naar de Spaarndammerbuurt, waar ze een huis van Eigen Haard huurden. Ze was nog jong, maar wist zich dit te herinneren. Want ineens hadden ze een huis met aparte slaapkamers, een keuken en een woonkamer. Het was een luxe waar ze met open mond naar keken. Dit was het arbeidersparadijs. Hier hadden ze voor gevochten. Lees Meer
Vorige week overleed Michael van der Vlis, wethouder toen Amsterdam nog maakbaar leek. De PvdA was de mastodont die bepaalde wat er gebeurde en met wie en gedroeg zich als ‘Breznjew aan de Amstel’. Misschien is Jan Schaefer het icoon geworden. Hij was de man in het spijkerpak, uit de Pijp. De arbeider. Maar Van der Vlis was minstens zo belangrijk voor de stad. Lees Meer
De oorlog zakt weg in het moeras van het collectieve geheugen. We weten bijna niet meer wat er gebeurde. Afgelopen week doofde het kaarsje van Johan van Hulst, op 107-jarige leeftijd. Hij was de verzetsheld die honderden joodse kinderen redde uit de Hollandse Schouwburg. Een van de laatste verzetshelden die nog kon vertellen waar we nooit voor mogen wijken, het ultieme kwaad. Lees Meer