Het zijn glasbakdagen. Op je sloffen schuifel je naar de glasbak en laat je de eerste fles in de schacht glijden. Je schrikt van het lawaai van rinkelend glas en tegelijk vraag je je af waarom in godsnaam. Dit zijn de eerste treurige dagen van het jaar, die in nietszeggendheid wegglijden.

Verschraald bier. Een laatste oliebol. Je wilt wel naar voren kijken, maar door de mist in je hersens zie je niks. ‘Dit wordt mijn jaar’, schreef ik –in een vlaag van vrolijkheid- op Facebook, alsof ik een ban wilde breken. Ik wil lachen. Ik wil leven, maar de nat geworden poedersuiker zorgt ervoor dat ik blijf plakken aan mijn fauteuil.

Ik kijk naar de burgemeester op AT5. Eberhard van der Laan heeft het in zijn Nieuwjaarstoespraak, in de Stopera, over de zwijgende meerderheid, die niet gehoord wordt- wij dus. Hij is niet de eerste politicus die het over ons heeft. Eigenlijk kletst elke politicus over ‘die kloof tussen burger en bestuur’.

Overal wordt tegenwoordig dan ook luidruchtig geluisterd. De boze blanke burger wordt er horendol van. Staat er weer zo’n geil kijkende kwibus met een bos rozen voor de deur die keihard naar hem wil luisteren. Vervolgens gaat die politicus zijn schouder aanbieden. Kom maar. Huil maar uit. Ik hoor je. Echt. Ik voel je pijn. Empathie heet dat. Hij knikt. Hij snapt het. Althans, hij denkt bij zichzelf: lig niet te zeiken man. Je hebt toch alles? Maar dat zegt ie niet. Hij luistert en knikt goedmoedig.

U bent nog een week veilig. Deze eerste dagen van januari snapt elke politicus dat hij niet moet aanbellen. Pas als de Gemeente de glasbak geleegd heeft, komen ze langs. Het is immers verkiezingstijd. Zullen we afspreken dat we tegen elke politicus zeggen: joh, het gaat fantastisch. Zijn die mensen ook weer blij. En kunnen wij gewoon door met leven.

Deze column verscheen eerder in De Echo