‘Laat die negers teruggaan naar hun eigen land.’ Ik was in het zwembad met mijn dochter. Aan een tafel verderop zaten geen Pegida-sneuneusjes, maar oudere vrouwen, aan de koffie, de haren nog nat van het bejaardenzwemmen. Het ging over Zwarte Piet. ‘Sodemieter op. Het is ons feest.’ Continue reading
Het was 2-0 geworden. Kees en Ahmed dansten op de bank. Marokko gaat naar het WK. Voor de gelegenheid hadden ze allebei het mooie rode shirt met de ster aan. Kees, aanstellerige dandy, die hij nu eenmaal is, had zelfs zijn djellaba aangetrokken. Ahmed had er niks van gezegd. Hij had alleen geknikt, hij wist dat Kees dat voor hem deed. Bij het eindsignaal pakte Kees de champagnefles en opende deze met een sabel. Dat was nog een behoorlijk gedoe, maar uiteindelijk gutste het frisse vocht eruit en mocht Ahmed het opvangen in zijn gillende mond. Continue reading
‘Toen zijn we met de borstvoeding gestopt. Dat ging veel beter.’ Twee ME’ers staan bij elkaar, vlakbij de ArenA, na de wedstrijd Ajax-Utrecht. Mannen van middelbare leeftijd schuifelen voorbij, friet en hotdogs in hun handen. Ze zwijgen, Ajax had immers weer belabberd gespeeld. Continue reading
Burgemeester van der Laan had een ‘geheim programma’. De gemeente wilde met behulp van een vlogger de nog ongerijpte geesten van jonge moslims beïnvloeden. Liefde in plaats van oorlog. Hij had waarschijnlijk in zijn hoofd dat de hangjongere met jihadistische ideeën, na het zien van zo’n vlog, spontaan de schoffel pakt en het onkruid uit het parkje schoffelt, alle voorbijgangers omhelst, terwijl hij ze, met een traan in het oog, het Wilhelmus toezingt. Anti-radicalisering per vlog. Continue reading
Hij zat in het tramhokje zijn nutteloze leven te overdenken. Zijn stok stond tussen zijn benen. Hij leunde er met zijn kin op. Tram 12 zou er nu toch een keer aan moeten komen. Continue reading
In de rij staan, Ahmed deed het nooit. Maar nu kon hij de verleiding niet weerstaan. Hij parkeerde zijn scooter met de pizzabak op het trottoir en sloot achteraan, geen idee waar het hem zou brengen. De slang van mensen gleed het Concertgebouw in, dat had hij wel gezien. Daar had hij vaak pizza’s gebracht. Mannen in pinguïnpakken die hem een dikke fooi gaven. En een knipoog. Dat was voor hem het Concertgebouw, maar verder dan de stoep van de dienstingang was hij niet geweest. Continue reading
Mensen gaan dood. De een met lawaai. De ander in stilte. Lodewijk Asscher schreef op Facebook een prachtige brief over Eberhard, die afgelopen week het leven verliet. Daarin schreef hij dat Eberhard iemand ‘was die er altijd hoort te zijn.’ Hij was een soort vader voor Lodewijk, waar hij altijd naartoe kon voor raad. Een man die zijn grote hand op je schouder legt, zoals een vader dat doet als hij zijn zoon leert fietsen. Continue reading
Het is vijfentwintig jaar geleden dat een Boeing 747 van de Israëlische luchtvaartmaatschappij El Al in twee flats van de Bijlmer vloog. Met eenzelfde soort knal ben ik ineens weer terug in het jaar 1992. Continue reading
Wat moet je eigenlijk zeggen? Vorige week zagen we een silhouet achter het raam van de ambtswoning. Kwetsbaar, breekbaar. Eberhard. Hij kreeg al eerder bakken vol steun uit de stad en nu stonden ‘zijn mensen’ minutenlang te applaudisseren en te zingen. Voor hem. Continue reading
Ahmed bezorgde er weleens pizza’s. Nu werd hij aangehouden door iemand die zich journalist noemde. Hij vroeg hoe het binnen was. Of het een puinhoop is? Ahmed keek naar het studentenhuis aan de Kloverniersburgwal en haalde zijn schouders op. ‘Ach. Het is niet zoals bij mijn moeder thuis’, zei hij. Toen deed hij de klep van zijn achterbak dicht en startte zijn scooter om terug te gaan naar de winkel, om nieuwe pizza’s te halen. Continue reading